Oj źle,źle dzieje się w państwie duńskim!

..i polskim.
A najbardziej w najmniejszym państwie świata o powierzchni mojej głowy.
I serca. Ale to może już kolonie są.

Sinusoida nastrojów prezentuje się nad wyraz ciekawie.
Gdyby przełożyc to na wykres elektro-kardiografu można byłoby uznać,że tętnię życiem!
She's aliiiiive!
Czyli niby fajnie.

Skórę mam usianą troskami, które zdobią ją gęsto niczym piegi na buzi rudzielca.
Zakończenia nerwowe postanowiły pełnić uberneurologiczne funkcje i jeszcze pójść na kurs empatii.

Jestem bardzo niespokojna.
Zapytaj czy wszystko OK,a przytaknę.

Podążając za radami rodem z podręczników nt. coachingu powinnam wsłuchać się w siebie, spisać problemy i wyciągnąć wnioski. I pach,pach! Autoterapia gotowa, sama sobie receptę moim iście lekarskim charakterem pisma machnę i po sprawie.
Ale się boję tego,co mogę "usłyszeć".

Zatem dalej kurczowo trzymam się schematów i obwiniam na "nie-tak-fantastyczną czwórkę":
- hormony (top 1 od lat)
- jesień (ciemno, liscie spadają, nastrój wraz z nimi)
- zimno
- niski poziom cukru we krwi

I tak powielam schematy, zagłuszam wyrzuty sumienia, zapijając je herbatą.

Sencha kaktusowa z gruszką.
Polecam.